ПРО РОМУ

[Микроскопический рассказ рожденный после просмотра матча Рома - Байер.]

Каждое утро на мостовую Вечного города выходил безумный художник. И каждое утро начинал он писать новую картину, под щедрым солнцем Вечного города. Он рисовал дикими красками, быстро и не оглядываясь. В его руках кисть казалась шпагой которой он протыкал холст, а оттуда вытекала разноцветная кровь. Но вот напасть, день ото дня в Вечном городе начинался дождь и безумный художник бросался спасать свое творение. Ему негде было хранить картину, а незаконченные картины как известно не продаются. Он внимательно вглядывался в толпу ища красивую даму или какого-нибудь невинного ребенка, чтобы подарить им картину. Иногда такие находились, а если нет то он просто оставлял картину на мостовой, с которой дождь медленно, капля за каплей смывал все краски, всю кровь. У художника не было ни одной доконченной картины, но это было неважно, Вечный город любил своего безумца, он знал, что на утро под палящим солнцем выйдет его художник, и другого ему было не надобно.

Քաղաքում

Արևշատ քաղաքով քստքստալեն մի ծերուկ է անցնում։ Նրա հագուստից և ձեռքում բռնած ինչ-որ քրքրված տոպրակներից դատելով կարելի է հստակ ասել, որ ծերուկն անօթևան է։ Չէ, իրականում հագուստը չէ և ոչ էլ տոպրակները, ալյ աչքերը, աչքերն ու ձեռքերն էն մատնում անօթևանին։ Հավետ կեղտոտ, կոպտացած ձեռքեր և արդեն վաղուց հաշտված հայացք։

Սա քաղաքի այն մասն է, որտեղ կարելի է ասել միջին խավն է ապրում։ Այս թաղամասում ժամանակը կարծես մի նավ լինի, այն ընթանում է սահուն, առանց արագացումների և երբեք կտրուկ չի թեքվում։ Շատերի համար այստեղ տարիներով ոչ մի բան չի փոխվել։

Վերադառնանք մեր ծերուկին, նա դեռևս շարունակում է քստքստալեն քայլել փողոցով։ Ինքն էլ չէր հասկանում, թե ինչու է շարունակում այստեղ մնալ, ինչու քաղաքի մյուս ծայրը չի փախչում, շարունակում է մնալ այնտեղ ուր բոլորն իրեն գիտեն, բոլորն ամեն ինչ հիշում են։

Չորս կողմը տիրող աղմուկից տարբեր ձայներ են հասնում նրա ականջին, և թերևս ոչ մեկը նրա մասին չէ։ Բայց հանկարծ այս սահուն ժամանակի մեջ, ինչ-որ բան սկսվում է փոխվել, կարծես պատկերը արյունով լցվի, և մեր ծերուկը սկսվում է վերածվել սատանայի, հանդիպակած մայթին կանգնած` մի առնետածին մոլախոտի բերանից ծերուկի ականջին էին հասել «Տղուն ա ման գալիս» բառերը։ Ծերուկի աչքերը արյունով են լցվել, բայց դա կարևոր չէ, նա իր դիմացը չի տեսնում, այսինքն տեսնում է, բայց 30 տարի առաջ։

Ահա նրա աչքի առջև է կանգնում սև հսկա մեքենա, հսկա մեքենան կանգնում է փնթի և անարգալից և նրա միջից դուրս է գալիս թիկնեղ մի տղամարդ։ Իր մեքեանայի պես փնթի ու անարգալից նայում է իր շուրջը, նրա հայացքը կանգնում է իր կողմը վազող թափթփուկի վրա։

- Ձյաձ Սարո սաղ չոտկի ա, են 300.000-ը չոտկի բաժնել եմ հինգ-հինգ հազար, նկարող բան չի եղել էսքան վախտ։
- Դիտորդ-միտորդ չի էլե՞։
- Չէ սաղ չոտկի ա, 100 ձեն էլ տղեքն են վիզ առել։

Եթե չհասկացաք բացատրեմ, Սարոն հասարակ թիկնապահ էր։ Դե ինչպե՞ս հասարակ, արդեն քանի տարի նա 30 արծաթի դիմաց կործանում էր ուրիշների ապագան իր տիրակալին գահի վրա պահելու համար։

Վերադառնանք։ Սարոն ետ է ներծծվում իր մեքենայի մեջ, որի կիսաբաց դռնից թափթփուկն  տեսնում է Սարոյի նոր թռչնակին, ով այդ գիշեր վստահ եղեք թափթփուկի միայնակ գիշերվա միակ երևակայական հյուրն էր դառնալու։

Ծերուկի աչքերի առջև հիմա ուրիշ պատկեր է։ Փոքր և կեղտոտ սենյակ։ Ալեհեր Սարոն և նրա կինը։ Տիրակալը արդեն վաղուց չկա, 30 արծաթը արդեն վաղուց պրծել է, իսկ ընկերներից գեթ մեկը չի մնացել։ Շատ ծանր օդ։

-   Էսօր էլի եկել էին տուն, Միհրանիս էին հարցնում, պարտքերդ էին ուզում։
-   Միհրանին ինչի՞ էին հարցնում։
-   Չգիտե՞ս։ Գիտեն, որ թուլ տեղդ ա, միշտ էլ իրան են հարցնում, էնօրը երեխես եկավ, աչքի տակ կապուտ էր։ Են ժամանակով անուններով էիր երդվում, թագավոր էիր ասում, հիմա հետևիցդ են ընգած, Աստված դեմդ բերեց։

Տհաճ լռության մեջ չորս կողմը նայող Սարոն կարծես սենյակի մեջ մի հույս փնտրեր։ Հայացքը կանգնեց կողքի սենյակի դռան վրա, Միհրանի` զավակի սենյակն էր։ Միհրանն էր միակ հույսը, միակ լույսը։ Բայց սենյակից ինչ-որ զարհուրելի լռության հոտ էր գալիս։ Սարոն վեր է կանում, բացում սենյակի դուռը և մի ահռելի ճիչ։ Կնոջ ճիչը, որը երևի մինչ որս էլ չի դադարել ողողել էր սենյակը, որի մեջտեղում երիտասարդի դին էր, և նրա ոտքերը գրկած Սարոն, որ խելացնոր ոռնում էր`

«Մի՛հրան, Մի՛հրան, ազիզ ջան, չէէէէէ՛…..,  վայ, ես ի՞նչ ա, ու՞ր ա տղես, իմ բալին ի՞նչ ա եղել… աաաա»:

Իսկ փողոցի վրա նույն աղմուկն է, և սատանան էլ արդեն սատանա չի, այլ ուղակի ծերուկն է, ով քստքստալով գնում է դեպի դիմացի աղբակույտը։

Արդեն մութ է, աղբակույտի կողքին քնած է ծերուկը, բայց հանգիստ քնով չի քնած, վախեցած է, կարծես ուզում է արթուն լինել։ Հանկարծ, բայց չէ ավելի շուտ սպասված, վեր է թռնում ու աչքերը փակ, կարծես մի բան գրկած, ոռնում` «Մեռնեմ ջանին բալես, ես մեռնեմ բալես, ես։ Ազիզ ջան ու՞ր ես, կներես, արի էլի… ազիզ ջան» ու բացում աչքերը։ Նա արդեն վաղուց չի լացում, այլ սառը քրտինքը երեսին դատարկ հայացքով նայում է մթության մեջ, ծերուկը լավ գիտի, որ 15 րոպեից երազը կրկնվելու է, այդպես մինչև առավոտ։

Գիշերները ծերուկին պարզ է դառնում, թե ինչու նա ոչ մի տեղի էլ այդտեղից չի գնում` նա մարդկանցից չի ուզում փախչել, այլ այդ երազից, իսկ այդ երազից չախչելու միայն մեկ տեղ կար։ Իսկ միգուցե՞ այդ երազից էլ չախչել չի ուզում, այդ երազը այն 30 արծաթն է, որ հիմա հետ է տալիս, հետ է տալիս բոլոր նրանց ում ապագայից էր ժամանակին խլում, իր զավակին է հետ տալիս։

Стихи - Лига Чемпионов

       Лига Чемпионов
       ===========

И вот среда настала вновь,
И битву мы увидим вновь,
Настала чудная пора,
Лига чемпионская пора.

Здесь Апеннинский чемпион
Армянского сына отправил в сон,
Здесь Пеллегрини и сборная овец,
Покинули Ноу Кампский дворец.

Месье Венгер ужален в мозг спинной,
Обидчиками из страны родной.
И гордый Туманный Альбион,
В четвертьфинал предстал с нулем.

Всех раздражает мадридская детина,
Ну не забивает с точки турецкая община.

Чемпионов лига, эх... прошла,
Пахать нам надобно с утра.